Ik vond een kwaliteit in mijzelf die ik wilde gaan inzetten: ik werd ervaringsdeskundige
Dit verhaal van een ervaringsdeskundige verscheen eerder in een bipolaire cyclus.
Diagnose
Op mijn 38-ste bleek ik de manisch depressieve stoornis onder de leden te hebben. Nou ja, die zat daar dus al heel lang. Het krijgen van een diagnose van een psychiatrische aandoening was een klap. Maar tegelijkertijd ging deze ook gepaard met opluchting: éindelijk begrip en erkenning voor het worstelen met het leven.
Tot dan toe had ik het vooral op mezelf en mijn karakter verhaald. Daarnaast bracht de diagnose ook hoop met zich mee. Ik herinner me vaag dat ik hoop voelde, toen ik aan de veel belovende lithium ging. Maar: ik had wel een chronische ziekte, en ik moest dagelijks pillen gaan slikken en voorlopig zat ik nog niet in het zadel maar wel in een kliniek.
De weg van herstel
Op een gegeven moment kreeg ik door dat écht herstellen van een psychiatrische aandoening er niet in zit. Het ‘U zult ermee moeten leven’ bleek een refrein uit menig mond. ‘Herstellen’ zoals de Van Dale het omschrijft gaat over “weer gezond worden, beter worden, repareren, er weer een geheel van maken”. Iets bescheidener en voor ons kwetsbaren reëler klinkt: “aansterken, bijspijkeren en opkalefateren”. Want in wezen weten we wel: beter worden zit er niet meer in.
Ik moest gaan inleveren. Inleveren is bijvoorbeeld bedenken hoeveel dagen je nog kunt werken en of je überhaupt nog wel weer aan de slag zal komen, bepalen hoeveel nachtrust je nodig hebt om in het gareel te blijven en hoe geanimeerd je avond nog kan zijn. Het is met vallen en opstaan uitzoeken hoeveel lol en vreugde en opwinding je jezelf nog kunt veroorloven, voordat er weer een hypomanie voor de deur staat. En hoe somber je nog kunt zijn, alvorens in het zwarte gat van een depressie te verdwijnen. Voor mij betekende dit dat mijn pensionering vroeger begon dan persoonlijk en maatschappelijk gewenst.
Een doel om voor te leven
Na deze periode van afzien, reikte ik weer naar het licht. Ik had een nieuw doel nodig om voor te leven en dan vooral met een handreiking naar de kwetsbaarheid. Ik had inmiddels genoeg gekregen van een maatschappij waarin de kwetsbare er zo bekaaid vanaf komt.
Ik vond een kwaliteit in mijzelf die ik wilde gaan inzetten: ik werd ervaringsdeskundige. Ik zette me als ervaringsdeskundige in binnen de Suïcide Preventie Commissie van GGZ inGeest en ging trainingen geven aan ex-psychiatrische patiënten die ook ervaringsdeskundige wilden worden.
Inmiddels werk ik mee aan de oprichting van de Herstelacademie Haarlem en Meer. Ik heb de cursus Vallen en Opstaan gegeven, waarin we lazen over en uitwisselden hoe met kwetsbaarheid te leven in een wereld van prestatie en competitie. In het najaar 2017 geef ik deze cursus voor de tweede keer. Daarnaast geef ik samen met een geestelijk verzorgster van GGZ inGeest de cursus ‘Hoe overleef ik mijn doodsgedachten’ voor mensen die hier terugkerend mee worstelen.
Hoewel ik beslist niet uit liefde een huwelijk met mijn bipolaire stoornis moest aangaan, ben ik op een punt gekomen dat we nu in zekere vrede samenleven. In plaats van te lijden aan de bipolaire stoornis gebruik ik nu de kwetsbaarheid als een richtsnoer om te zorgen voor de gekwetste medemens.
Dit verhaal van een ervaringsdeskundige verscheen eerder in een bipolaire cyclus.
Diagnose
Op mijn 38-ste bleek ik de manisch depressieve stoornis onder de leden te hebben. Nou ja, die zat daar dus al heel lang. Het krijgen van een diagnose van een psychiatrische aandoening was een klap. Maar tegelijkertijd ging deze ook gepaard met opluchting: éindelijk begrip en erkenning voor het worstelen met het leven.
Tot dan toe had ik het vooral op mezelf en mijn karakter verhaald. Daarnaast bracht de diagnose ook hoop met zich mee. Ik herinner me vaag dat ik hoop voelde, toen ik aan de veel belovende lithium ging. Maar: ik had wel een chronische ziekte, en ik moest dagelijks pillen gaan slikken en voorlopig zat ik nog niet in het zadel maar wel in een kliniek.
De weg van herstel
Op een gegeven moment kreeg ik door dat écht herstellen van een psychiatrische aandoening er niet in zit. Het ‘U zult ermee moeten leven’ bleek een refrein uit menig mond. ‘Herstellen’ zoals de Van Dale het omschrijft gaat over “weer gezond worden, beter worden, repareren, er weer een geheel van maken”. Iets bescheidener en voor ons kwetsbaren reëler klinkt: “aansterken, bijspijkeren en opkalefateren”. Want in wezen weten we wel: beter worden zit er niet meer in.
Ik moest gaan inleveren. Inleveren is bijvoorbeeld bedenken hoeveel dagen je nog kunt werken en of je überhaupt nog wel weer aan de slag zal komen, bepalen hoeveel nachtrust je nodig hebt om in het gareel te blijven en hoe geanimeerd je avond nog kan zijn. Het is met vallen en opstaan uitzoeken hoeveel lol en vreugde en opwinding je jezelf nog kunt veroorloven, voordat er weer een hypomanie voor de deur staat. En hoe somber je nog kunt zijn, alvorens in het zwarte gat van een depressie te verdwijnen. Voor mij betekende dit dat mijn pensionering vroeger begon dan persoonlijk en maatschappelijk gewenst.
Een doel om voor te leven
Na deze periode van afzien, reikte ik weer naar het licht. Ik had een nieuw doel nodig om voor te leven en dan vooral met een handreiking naar de kwetsbaarheid. Ik had inmiddels genoeg gekregen van een maatschappij waarin de kwetsbare er zo bekaaid vanaf komt.
Ik vond een kwaliteit in mijzelf die ik wilde gaan inzetten: ik werd ervaringsdeskundige. Ik zette me als ervaringsdeskundige in binnen de Suïcide Preventie Commissie van GGZ inGeest en ging trainingen geven aan ex-psychiatrische patiënten die ook ervaringsdeskundige wilden worden.
Inmiddels werk ik mee aan de oprichting van de Herstelacademie Haarlem en Meer. Ik heb de cursus Vallen en Opstaan gegeven, waarin we lazen over en uitwisselden hoe met kwetsbaarheid te leven in een wereld van prestatie en competitie. In het najaar 2017 geef ik deze cursus voor de tweede keer. Daarnaast geef ik samen met een geestelijk verzorgster van GGZ inGeest de cursus ‘Hoe overleef ik mijn doodsgedachten’ voor mensen die hier terugkerend mee worstelen.
Hoewel ik beslist niet uit liefde een huwelijk met mijn bipolaire stoornis moest aangaan, ben ik op een punt gekomen dat we nu in zekere vrede samenleven. In plaats van te lijden aan de bipolaire stoornis gebruik ik nu de kwetsbaarheid als een richtsnoer om te zorgen voor de gekwetste medemens.